کابل شبکه سیگنال‌های الکتریکی یا نوری را برای انتقال داده‌ها حمل می‌کند. این کابل‌ها بر اساس ساختار، مواد و کاربردها دسته‌بندی می‌شوند و می‌توانند سرعت‌هایی از چند مگابیت تا چندین گیگابیت در ثانیه را پشتیبانی کنند. اهمیت آن‌ها در این است که زیربنای شبکه‌های محلی (LAN)، گسترده (WAN) و حتی اینترنت را تشکیل می‌دهند. بدون کابل مناسب، شبکه ممکن است با مشکلات مانند تداخل الکترومغناطیسی (EMI)، کاهش سرعت یا حتی قطع ارتباط مواجه شود. انتخاب اشتباه می‌تواند هزینه‌های اضافی برای تعمیر یا تعویض ایجاد کند، بنابراین درک انواع و مشخصات ضروری است.
انواع کابل‌های شبکه
کابل‌های شبکه بر اساس مواد و ساختار به سه دسته اصلی تقسیم می‌شوند: کواکسیال، زوج به هم تابیده (Twisted Pair) و فیبر نوری. هر کدام کاربردهای خاصی دارند و بر اساس نیازهای سرعت، فاصله و محیط انتخاب می‌شوند.
1. کابل کواکسیال (Coaxial Cable)
این نوع کابل از یک هسته مسی مرکزی، لایه عایق، محافظ فلزی (معمولاً توری) و روکش خارجی تشکیل شده است. کابل‌های کواکسیال برای انتقال سیگنال‌های آنالوگ و دیجیتال مناسب هستند و در گذشته برای شبکه‌های کامپیوتری استفاده می‌شدند، اما امروزه بیشتر در تلویزیون کابلی، اینترنت کابلی و سیستم‌های مداربسته آنالوگ کاربرد دارند.
2. کابل زوج به هم تابیده (Twisted Pair Cable)
رایج‌ترین نوع کابل شبکه، شامل چهار جفت سیم مسی به هم تابیده است که برای کاهش نویز طراحی شده. این کابل‌ها با کانکتور RJ-45 متصل می‌شوند و بر اساس استانداردهای Cat (Category) دسته‌بندی می‌گردند. تابیدگی سیم‌ها تداخل الکترومغناطیسی را کاهش می‌دهد.
دسته‌بندی کابل‌های شبکه
مزایا کلی: نصب آسان، قیمت پایین، سازگاری گسترده.
معایب: حساس به نویز در محیط‌های پرتداخل، محدودیت فاصله (معمولاً ۱۰۰ متر).
کاربردها: شبکه‌های محلی (LAN)، تلفن IP، دوربین‌های مداربسته PoE.
3. کابل فیبر نوری (Fiber Optic Cable)
کابل فیبر نوری از رشته‌های شیشه‌ای یا پلاستیکی برای انتقال نور استفاده می‌کند و هیچ سیگنال الکتریکی ندارد، بنابراین کاملاً مقاوم به EMI است.
منبع: انواع کابل شبکه